Rozdział czwarty.

Uśmiechnęła się wychodząc i machając do zgromadzonej publiczności, która skandowała jej nazwisko. Przebiegła przez całą halę i stanęła tuż obok drugiego fizjoterapeuty, pana Jacka Rusina. Uśmiechnęła się i klaskała, kiedy wbiegł zawodnik z numerem 1 -  Maciej Dobrowolski.
Trwała właśnie prezentacja klubowa na sezon 2011/2012. Ludzie oficjalnie poznawali nowych i witali starych rzeszowian, również skandując ich nazwiska. Tak, to było niesamowite uczucie. Dlatego wcale nie dziwiła się, jak nowi wychodząc uśmiechali się szeroko. Zerknęła na stojącego Nowakowskiego, rozglądającego się wokół z uwagą. Śmiał się, razem z kolegami machając do tłumu ludzi.

-A teraz, powitajmy raz jeszcze cały rzeszowski sztab! – rozległ się głos spikera, a oni zostali rozświetleni światłem z reflektorów. Wszyscy im klaskali, a najgłośniej to chyba siatkarze. – A teraz, naszych siatkarzy! – i znów klaskanie. Inga pokręciła głową. To było bardzo miłe, no ale… Szczerze mówiąc, miała tego dosyć. A jeszcze przed nią zespołowa impreza. Oczywiście, z osobami towarzyszącymi.

-Można prosić panią do tańca? – zapytał jej kolega po fachu, a ona z uśmiechem zgodziła się. Zaraz też oboje szaleli na parkiecie. – I jak się podoba? – zapytał, kiedy zbliżył się do niej – Pierwszy raz impreza z siatkarzami? – pokiwała głową – A dlaczego jesteś sama? Wszyscy z partnerami, a ty przecież masz faceta?

-On nie nadaje się na takie imprezy – wzruszyła ramionami –  Zresztą wolałam przyjść sama, by nie narobił żadnych kłopotów.

-Taki rozrabiaka?

-Powiedzmy, że jest zazdrosny, czasem aż za bardzo.

-A ty jeszcze z siatkarzami…

-No tak, nie jest z tego zadowolony. Ale ja przecież muszę za coś żyć, zresztą jestem dopiero na drugim roku, a już mam pracę w zawodzie, więc to jest… No coś niesamowitego – zakończyła, uśmiechając się szeroko, a on w tym samym momencie sprawił, że wykonała obrót.

-Odbijany! – krzyknął ktoś i przed sobą zobaczyła Ignaczaka – Cześć maleństwo. Jak się bawisz?

-Dobrze, dziękuję.

-Nie przeszkadzają Ci patrzące na Ciebie z byka kobiety siatkarzy? – roześmiała się głośno.

-Twoja jakoś tak nie patrzy.

-Moja rozumie, że jest niezagrożona. Poza tym wybacz, ale jestem dla Ciebie za stary.

-Lubię starych – poruszyła znacząco brwiami, a tamten tylko wybuchnął gromkim śmiechem, dalej szalejąc z nią na parkiecie.

-O, jesteś już. – uśmiechnął się do niej kierownik, kiedy zapukała i weszła do jego gabinetu – Świetnie, chłopaki zaraz zaczynają więc chodź ze mną. Tomek! – zawołał mężczyznę, który czegoś usilnie poszukiwał – Pani Inga już jest.

-Tak, tak. Idziemy – rzucił wszystko na swoje biurko i wyszli z gabinetu. Powoli ruszyli w stronę, skąd słychać było gwizdek, odbijanie piłek i przeróżne krzyki. Usiedli po cichu na trybunach. Pozwolili, by trening zakończył się bez jakichkolwiek zakłóceń. Zezwolili, by dziewczyna poobserwowała zawodników w spokoju.

-Dziękuję, na dzisiaj tyle! – zawołał Andrzej Kowal, a w tym samym czasie panowie siedzący z nią na trybunach krzyknęli – Proszę jeszcze chwilę zostać!
Wszyscy przystanęli w miejscu, kiedy ona schodziła z trybuny wraz z szychami i stanęła tuż przed nimi.

-Dziękujemy. Nie chcieliśmy wam wcześniej przeszkadzać, ale już skończyliście trening więc pozwoliliśmy sobie zająć chwilkę. Mamy przyjemność przedstawić wam praktykantkę fizjoterapii, która się wami zajmie przez najbliższy czas. Pani Inga Nowaczyk.

-Kolejna napalona fanka, która chce pomacać sobie siatkarzy? – zapytał ktoś, a reszta tylko wybuchła głośnym śmiechem. – Zapraszamy. Ale na razie tylko jednej udało się znaleźć tu faceta. Reszta jest zajęta.

-Nie jestem żadną napaloną fanką – warknęła zezłoszczona – Faceta również nie poszukuję. Po prostu będę robić to, co mam do zrobienia.

-Tamta też tak mówiła – odezwał się ktoś, ale zaraz dostał od Kosoka w głowę. – Au, Kosa. Dobra, nic nie mówiłem przecież.

-Umieram – jęknęła, opadając na siedzenie obok Klaudii, kilkanaście minut temu – Nigdy nie sądziłam, że siatkarze tak potrafią wywijać.

-No, popatrz niespodzianka – warknął Nowakowski, który siedział nad kolejnym już dzisiaj piwem, a obok niego tkwił Kosok.

-A temu co się stało? – szepnęła koleżance na ucho, nie zrażając się jego reakcją – Gdzie Ola?

-Pokłócili się i to dosyć ostro. Wiesz, nie bawili się razem no prócz tego tańca dla par, ale potem ta tylko siedziała z telefonem. Więc się Cichy wkurzył no i kłótnia murowana. Wrócił, to się okazało, że już siedział w barze. No i teraz kolejne piwo… Ciągle coś jęczy Grzesiowi – wzruszyła ramionami.

-No i macie po zabawie – mruknęła – Grzesiek – zwróciła się do chłopaka koleżanki ze studiów – Zostaw Piotrka, idźcie się bawić. Ja się teraz nim zajmę – tamten tylko uśmiechnął się z wdzięcznością i wyciągając dłoń ku Klaudii, porwał ją na parkiet. Odprowadziła ich wzrokiem, przysiadając się obok pijanego siatkarza.

-Zostawiła mnie, rozumiesz? – wyjęczał – Ja dla niej bym wszystko zrobił. Specjalnie dla niej Rzeszów. Dla niej wszystko… - jojczył dalej, a ona tylko go słuchała. W końcu jakimś sposobem wyciągnął z kieszeni telefon i za którymś razem odblokował klawiaturę. A po kilku chwilach otworzył jedno zdjęcie i podał jej telefon – Nawet to dla niej. Nawet to. –  przechylił szklankę z resztką piwa i oparł głowę na jej ramieniu. A ona w tym zdjęciu zobaczyła przepiękny pierścionek, który najprawdopodobniej miał być pierścionkiem zaręczynowym dziewczyny Piotra Nowakowskiego. Westchnęła i pogładziła go po jego czuprynie, a ten jedynie jeszcze ufniej się w nią wtulił, obejmując za ramiona. – A ona zamieniła mnie na jakiegoś fagasa. A przecież miała wszystko…

Zakręciła kran z zimną wodą i wytarła mokre ręce w papierowe ręczniki, które zaraz wyrzuciła do śmietnika, stojącego przy elektrycznej suszarce. Wróciła się do lustra i spojrzała na swoją twarz. Była ona zaczerwieniona od szaleńczych tańców na parkiecie, a także od niemałej ilości wypitego alkoholu za nowego środkowego, Nowakowskiego. On już nie był w stanie, dlatego zabierała mu ten alkohol i wlewała w siebie. Nieważne, że za parę godzin miała obudzić się wyspana, przytomna i w pełni sił. On miał popołudniowy trening, na którym nie mógł sobie pozwolić na nie dyspozycyjność. A że miała w miarę mocną głowę, wybrała mniejsze zło.

Zgasiła światło w łazience i z powrotem wróciła na jasną i głośną salę. Zaraz też skierowała się do ich stolika – jej, Klaudii i Grzegorza, Piotra a także wcześniej Olki. Zbliżyła się do swojego miejsca, jednak zauważyła, że jest ono zajęte przez śpiącego już Nowakowskiego. Nie wiele myśląc, zabrała wszystkie swoje, a także jego rzeczy i chowając je do swojej torebki, znów pobiegła w stronę toalety. Tam zadzwoniła po taksówkę, która miała być za piętnaście minut. Zarzuciła torbę na ramię i po raz kolejny wróciła na salę by spokojnie obudzić siatkarza.

-Piotrek, obudź się. Pojedziemy do domu, tam pójdziesz spać. No wstawaj – rzuciła, a tamten tylko otworzył swoje niebiesko – zielone oczy i patrzył na nią – Chodź, idziemy. – powoli wstał, ale musiał przytrzymać się stolika, by nie upaść. Położyła jego rękę na swoim ramieniu, a sama mocno objęła go w pasie. I pomału ruszyli w stronę wyjścia.

-Może pani pomóc? – usłyszała pytanie i spostrzegła, że to zapytał o to jeden ochroniarz przy frontowych drzwiach.

-Jeżeli by panowie mogli. Do taksówki go – wydała rozkaz, uwalniając się od tych dziewięćdziesięciu kilo, a tamci przetransportowali go aż do samochodu i nawet usadzili.

Wprowadziła go do swojego zielonego pokoju, delikatnie położyła na łóżku i przykryła kołdrą. Przysiadła obok i zaczęła gładzić go tym jego nieładzie na włosach. Mruknął coś, ale dalej wpatrywał się w jej twarz, a potem nagle zamknął oczy, odwracając się na drugi bok. Nic nie powiedział, po prostu poszedł spać.
Nie wiele myśląc wstała i otwierając szufladę w swojej meblościance zabrała stamtąd piżamę – krótkie spodenki i bluzkę na grubych ramionach. Nie patrząc na śpiącego już chłopaka, wyszła z pokoju, kierując jeszcze swe kroki do kuchni, gdzie siedzieli zaspani Olga i Maciek.

-Przepraszam was za tą pobudkę, ale sami widzieliście… - mruknęła cicho.

-Tak, widzieliśmy. W co ty się znowu wpakowałaś? – wyjęczała Olga, robiąc miejsce przyjaciółce.

-W nic, co musiałoby was martwić. Wszystko w porządku – warknęła – A nie wiesz gdzie może jest śpiwór?

-Jest u mnie. Po co Ci? Przecież możesz iść spać na kanapę, albo…

-Muszę być przy nim, może wymiotować. Nie wiadomo ile wypił przy barze. – przerwała jej gwałtownie - Dobra, idę po ten śpiwór.

-Nie idziesz dziś do pracy?

-Nie dam rady. – przetarła zmęczone oczy i powoli zaczęła wychodzić z kuchni – Dobranoc, a raczej dzień dobry.

-Dobranoc. Ale pamiętaj, że jeszcze dziś wszystko mi opowiesz. – a ta tylko kiwnęła głową i ruszyła w stronę pokoju przyjaciółki, po jej śpiwór. Jednak chwilę później wróciła do przyjaciół i nie patrząc na nich, powiedziała tylko:  

-Mogę Ci jedynie powiedzieć, a raczej przypomnieć, że to jest właśnie On – zaakcentowała ostatnie słowo i już na dobre opuściła kuchnię, robiąc jeszcze obchód po mieszkaniu.