Rozdział dziesiąty.

To była kolejna grudniowa noc. W zasadzie niczym innym nie różniła się od pozostałych, zimowych nocy. A jednak, dla niektórych był to naprawdę ważny czas. Bo właśnie dzisiaj – czwartego grudnia roku dwutysięcznego jedenastego o godzinie trzeciej czasu polskiego, reprezentacja Polski siatkarzy grała z Rosją. I nie był to żaden taki mecz o przysłowiową pietruszkę, a wręcz przeciwnie. Oba zespoły walczyły o wygraną dającą im możliwość zajęcia pierwszego miejsca w grupie, pośród innych jedenastu drużyn, a co za tym idzie – o zwycięstwo podczas kolejnej wielkiej siatkarskiej imprezy. Tym razem jednak chodziło o Puchar Świata, rozgrywany w japońskim Tokio.

Tak, to była chyba jedna z ważniejszych nocy dla polskiego kibica. To dziś miało się okazać, z jakim medalem, oprócz wywalczonej kwalifikacji olimpijskiej w dniu wczorajszym z Brazylią, nasi siatkarze powrócą do kraju. Wszyscy trzymali kciuki za te złote krążki, mocno im kibicując mimo bardzo wczesnej pory, ale także wielu późniejszych, czekających na nich obowiązków.

Kciuki ściskali i oni – grupa przyjaciół z Rzeszowa. W piątkę zasiedli przed telewizorem by kibicować szóstemu członkowi ich paczki, który zaczynał grę w podstawowym składzie z numerem jeden na biało – czerwonej koszulce. Nie zwracali uwagi na to, że był środek nocy, podczas której w ogóle nie zmrużyli oka. Korzystając z okazji, że z samego rana był mecz - zrobili sobie przyjacielski wieczór, który skutkował ich świetnym humorem, zwłaszcza podczas rytualnej przedmeczowej rozmowy Nowaczyk z Nowakowskim. Wtedy też wszyscy razem wydarli mu się do ucha, że życzą powodzenia. Niestety, nie było czasu na dłuższą pogawędkę, bo musiał zbierać się na spotkanie. Ale obiecał, że zrobią, co w ich mocy.

 -Boże, wygrajcie to! – jęczała Klaudia w tie-breaku, siedząc i opierając się o Grzesia. Olga z Maćkiem również rozsiedli się na kanapie, a Inga po prostu siedziała przed telewizorem, mocno trzymając poduszkę, którą rzucała po każdej nieudanej akcji. - Jeszcze mamy w zapasie trochę punktów...

-Ale oni stoją! – wrzeszczał Grzesiek – Po co ugrać ten jeden punkt, no po co?!

-Ciszej – syknęła Olga, która próbowała jakoś okiełznać towarzystwo – Przecież jest środek nocy.

-Raczej nad ranem. A tak w ogóle to... Nie ma spania, siatkarze grają! – wykrzyknęła znów nieźle wstawiona Klaudia, ale dostała z poduszki od Ingi – Au, Ty też?

-Raczej chciałybyśmy tu jeszcze trochę pomieszkać.

-Okej... Już jestem cicho – mruknęła tylko niezadowolona dziewczyna, po czym można było usłyszeć i maćkowy krzyk „No nie!”.

-Kochanie... – zaczęła mówić coś Olga, ale zaraz też krzyknęła – Ludzie, no...

-I jeszcze zepsuta zagrywka. – rzucił ktoś, a reszta przeklęła. – Dobrze, Ruski też!

-No niby tak, ale patrzcie środek – rzucił niepocieszony Kosok, kręcąc głową z niedowierzaniem

-Kurek, chłopaku... Ja Cię błagam – biadoliła Inga, przytulając się jeszcze mocniej do wcześnie rzuconej poduszki. – Skończ to, no!

-No nie! Kurwa mać! I przegrali wygrany mecz! – zaczęli wszyscy jęczeć.

To był koniec tak pięknego spotkania, podczas którego Polacy prawie pokonali Rosjan. No właśnie... prawie. A złoty medal Pucharu Świata przeszedł im koło nosa i musieli się zadowolić jedynie srebrnym krążkiem. I tą najważniejszą i najcenniejszą kwalifikacją Olimpijską...

-Wstawać dziewczyny, idziemy robić śniadanie. – zarządziła Inga, a dwie przyjaciółki spojrzały na nią jak na jakąś wariatkę. – No, wstawać.

-O piątej rano śniadanie?

-To, chociaż walniemy każdemu po kawie. Przecież już się nie opłaca spać – wzruszyła ramionami.

Musiała coś zrobić. Musiała się czymś zająć, by nie myśleć o tym, że przegrali wygrany mecz. Musiała coś porobić, by nie marudzić na odwieczne reklamy na Polsacie Sport, które ciągnęły się w nieskończoność. Zwłaszcza teraz, gdy tak bardzo chciała zobaczyć go z medalem na drugim stopniu podium.

Przewróciła się na drugi bok, próbując zignorować ten uporczywy dźwięk dzwonka. Wiedziała doskonale, że za ścianą, w tej chwili Olga robi dokładnie to samo, ale jak zwykle to ona była zmuszona wstać spod ciepłej pościeli. Westchnęła, otwierając powoli powieki i zerkając na elektroniczny zegarek. Był środek nocy, a ktoś natarczywie próbował je obudzić. Wtedy, gdy przecież najlepiej się śpi. Zwłaszcza, gdy dopiero, co człowiek się położył. Bez pośpiechu odrzuciła kołdrę, marudząc pod nosem wstała z łóżka i wyszła ze swojego pokoju, drepcząc przez cały, oświetlony już wcześniej, korytarz. W uchylonych drzwiach do pokoju przyjaciółki pojawiła się jej rozczochrana głowa i ziewająca buzia.

-Kogo niesie? – warknęła, przecierając zaspane oczy

-Zaraz zobaczymy – syknęła Inga nie patrząc przez wizjer, a tylko przekręcając zamek oraz naciskając na klamkę. Nie powinna tego robić, ale chciała jak najszybciej przerwać ten przeszywający w uszach dźwięk dzwonka. Zaraz po uchyleniu drzwi miała ochotę naskoczyć na tego kogoś, ale gdy spostrzegła, kto stoi centralnie pod żarówką dającą oświetlenie na całe czwarte piętro, po prostu stanęła jak wryta. Nie wiedziała, co ma zrobić, co powiedzieć. Nie myślała już nad niczym, tylko wpatrywała się w nocnego intruza.

-Przepraszam, że przychodzę o tej porze, ale... – nie dane mu było dokończyć swojego wytłumaczenia, bo po prostu rzuciła się prosto w jego szerokie ramiona. Siatkarz nie spodziewał się, aż takiego przywitania, dlatego nieźle nim zatoczyło, gdy ją łapał, ale udało mu się ją utrzymać. A ta nic nie robiąc sobie ze zwisającej z jego prawego ramienia torby, jeszcze mocniej się w niego wtuliła i tylko wyszeptała w zagłębienie jego szyi krótkie „Dobrze, że jesteś”. – Jestem, jestem. – wyjęczał.

-Dziewczyno, puść go do środka. – zaraz przytomnie zareagowała Wójcik – Chyba nie po to tu jest, byś go męczyła na środku korytarza. Poza tym, nie tylko Ty chciałabyś się przywitać z olimpijczykiem.

Podziałało. Na te słowa Inga oderwała się od chłopaka, ale chwyciła go za dłoń i pociągnęła do mieszkania, zamykając za nimi drzwi. Tamten jedynie się skrzywił, co doskonale, mimo że o tej porze, zauważyła Olga. Od razu zapytała go, co się stało. Tamten jedynie głośno odpowiedział, że powoli zaczyna szwankować mu kręgosłup i że jest odrobinę zmęczony tym całym turniejem. Przyjaciółki jednomyślnie zarządziły masaż, a potem szatynka delikatnie go przytuliła.

-Nienawidzę Cię za porę, w której przychodzisz, ale cieszę się, że Cię widzę. Gratuluję – na te słowa roześmiał się dziękując, a ona szybko ucałowała go w policzek – Dobra, a teraz lecę spać, bo przecież rano trzeba się ruszyć na uczelnie.

-Ja...

-Tak wiem, nie idziesz. – puściła oczko, przerywając powstałą myśl w głowie Nowaczyk - Ale... Błagam, cokolwiek byście nie robili, dajcie spać, okej?

Ruda spiorunowała ją wzrokiem, a Nowakowski tylko obiecał, że będą najciszej jak potrafią i życzył jej miłych snów. Na co ona ze śmiechem odpowiedziała, że były miłe, dopóki nie dzwonił w ten cholerny dzwonek i potem po prostu ulotniła się za drzwiami swojego pokoju.

-Rozbieraj się. – zarządziła Inga chwilę po tym, a tamten spojrzał na nią z zaskoczeniem – No co?

-Tak tu i teraz? A może przejdziemy najpierw do sypialni, by nie obudzić Olgi? – poruszał znacząco brwiami, a tamta stanęła jak skamieniała. W momencie też spąsowiała, kompletnie nie wiedząc, co ma odpowiedzieć – Hej, żartuję tylko.

-Ta kadra zdecydowanie źle na Ciebie wpływa – stwierdziła mruknąwszy, kiedy ten nie potrafił pohamować swojego śmiechu. Nic jej na to nie odpowiedział, a jedynie stwierdził, że ma coś dla niej, o co na pewno nie będzie zła. I wtedy rozsunął kurtkę, a jej oczom ukazał się srebrny medal zawieszony na jego szyi. Zaraz też podeszła bliżej i chwyciła go w swoje obie dłonie. Obejrzała z dwóch stron i przygryzła wargę – I co? - przeniosła wzrok ze srebrnego kruszcu i wbiła wzrok w oczy Nowakowskiego. – Inguś, tylko nie płacz...

-Jest piękny...

-Prawie złoty. – wyszeptał, widocznie w głowie odtwarzając sobie ten ostatni mecz. Nie mogła patrzeć jak znów przeżywa tą cholerną porażkę z Rosją, dlatego czym prędzej, po raz kolejny już, wtuliła się w jego tors. – Ale chociaż mamy kwalifikację olimpijską, co nie?

-I to po to tam jechaliście – przypomniała mu, dźwigając głowę i opierając ją na jego piersi, a ten tylko westchnął i przyciągnął ją do siebie jeszcze mocniej. Miała racje. To był ich cel, który osiągnęli. A srebrny medal to przecież... Drugi to jest zawsze pierwszy przegrany.

-Au! Musisz tak mocno? – usłyszała jego jojczenie kiedy leżał na jej łóżku jedynie w bieliźnie i poddawał się jej masażom. – Ała, no! Co ja ci takiego zrobiłem, że teraz tak się mścisz? O jeju, Inga...

-Zostawiłeś mnie tu samą na tyle! – mruknęła cicho, ale wystarczająco by to usłyszał.

-Przecież oddałem Ci za to mojego misia! – wyjęczał znów, a tamta z uśmiechem na ustach rozejrzała się po pokoju i zatrzymała swój wzrok na malutkiej niebieskiej maskotce, którą dostali wszyscy reprezentanci, stojący na drugim stopniu podium. A teraz ona znajdowała się na biurku zagraconym notatkami.

-A ja dałam ci za to jeść! – przekomarzała się dalej.

-Myślałem, że za to, że przyjechałem tu po nocy – stwierdził, odwracając się na plecy i lustrując ją wzrokiem.

-Za to, że przyjechałeś, łaskawie otworzyłam Ci drzwi i przerwałam mój sen. – pokręciła głową ze śmiechem.

-Ach tak? Przecież nie wiedziałaś, kto tak namiętnie dzwoni. – założył ręce na swoich piersiach i zmarszczył brwi. Znów uśmiech zagościł na jej wargach, po raz kolejny dziś roześmiała się. – No, co?

-Nic – pokręciła głową.

-No powiedz... – podniósł się na łokciach i spojrzał na nią badawczo – No, mów!

-Nieważne, wracamy do masażu – zarządziła, a tamten posłusznie przewrócił się z powrotem na brzuch i ułożył się wygodniej na jej poduszce.

-Ale wszystko w porządku?

-W jak najlepszym – odpowiedziała, mierzwiąc mu włosy, na co zareagował tylko mruknięciem pełnym aprobaty. – Masaż pleców i co? Głowy też?

-Możesz mnie całego wymasować. Poddaje się – wymruczał, a ta tylko zachichotała.

Był niemożliwy, ale to cały on... Niby taki cichy, ale to tylko pozory. Po prostu zachowywał odpowiedni dystans. A z biegiem czasu i on poznawał ludzi, i oni jego. A kiedy już to się stało – chłopak był całkiem inny. Nie był żadnym Cichym Pitem, jak to nazywali go inni. Był po prostu Piotrkiem Nowakowskim. I świetnym przyjacielem.

Nawet nie wiedziała, kiedy, a już leżała pod ścianą, wtulona w swoją poduszkę. Obok niej znajdował się Nowakowski, którego zatrzymała na noc, twierdząc, że nie puści go nigdzie o tej porze. Już prawie świtało, a oni nadal nie spali. Piotrek w ciszy wpatrywał się w okno i ewidentnie o czymś rozmyślał. A ona nie potrafiła oderwać od niego swojego wzroku. Lustrowała każde jego ciche westchnięcie, każde mrugnięcie powiekami – po prostu każdy gest, który wykonał.
Po chwili zerknął na nią, nie potrafiąc ukryć swego rozbawienia. Jednak za chwilę zmienił swą minę i przygryzł niepewnie wargę.

-Inga... Ale nie jesteście na mnie złe, co nie? – zapytał nagle, a ta aż zmieniła pozycję i podparła głowę swą lewą ręką.

-Niby, o co?

-No o tą porę... – westchnął – Bo wiesz, zawsze ktoś przy mnie był gdy coś wygrywałem, a teraz jak tak wracałem do tego Rzeszowa, to doszło do mnie, że... Teraz mam tylko Ciebie – zakończył cicho i odchrząknął zawstydzony. – Więc...

-Rozumiem. – przerwała mu nagle, jakby bojąc się, co może jeszcze powiedzieć - I dobrze, że jesteś. – po tych słowach, przybliżyła się do niego i niechcący drażniąc go swymi rudymi włosami, ucałowała szybko w policzek.

-To dobrze... Bo bardzo tęskniłem, wiesz? – i znów zauważyła ten jego uśmiech, który błąkał się gdzieś po jego wargach.

-Tak, ja też... – mruknęła nieśmiało. Nie dodała jednak dalszej myśli powstałej w głowie: „Nawet nie wiesz jak bardzo”.