Rozdział jedenasty.

Czas płynął nieubłaganie, więc zanim zapracowany i zabiegany człowiek zdążył się obejrzeć, a już był grudzień. Chyba większość ludzi na niego czekała. Wiadomo - najpiękniejszy, a także kończący rok 2011, miesiąc. Mimo, iż dopiero się rozpoczynał już dało się odczuć świąteczną atmosferę. Na wystawach wielu, jeżeli już nie wszystkich sklepów można było spotkać zimowy bądź też świąteczny motyw. Ludzie już powoli zakupywali rzeczy nadające się na prezenty dla swoich bliskich. Niektórzy woleli zrobić to wcześniej. Tak jak i oni, tego któregoś kolejnego, grudniowego dnia.

-Cześć – uśmiechnął się do niej, kiedy wyszła z klatki równocześnie zapinając pod szyję czarną kurtkę i podchodząc do niego – Gdzie masz czapkę?

-Cześć, nie noszę – roześmiała się, kiedy grudniowy wiatr dmuchnął jej w twarz wraz z małymi śnieżynkami osadzającymi się na jej rzęsach. – No nie patrz tak na mnie, mam ciepły kaptur, wystarczy.

-Masz szczęście – mruknął i zaraz założył go na jej głowę, mimo że protestowała – Cicho mi tutaj – pokiwał jej palcem, a ta jedynie puściła mu sójkę w bok. - Idziemy, czy próbujesz mnie zbić, mimo że nic nie czuję? – widząc jego rozbawienie, zrezygnowała i zaplotła ręce na piersi.

-Idziemy. – mruknęła.

-Ojej, no nie obrażaj się rudzielcu – usłyszała za swoim uchem i spojrzawszy w jego skruszone niebieskie oczy, uśmiechnęła się delikatnie.

Od meczu w Warszawie, a raczej od sytuacji przed autokarem i także po późniejszym Pucharze Świata, oboje odrobinę się zmienili. Traktowali się jak przyjaciele i faktycznie nimi się stali. Świetnie czuli się w swoim towarzystwie, czy to w pracy, czy na jakimś spacerze, a nawet i na zwykłej przyjacielskiej herbacie.
Ta nagła przemiana nadal zadziwiała ludzi z klubu. Myśleli nawet, że ze sobą kręcą, ale oni jasno postawili sprawę, że tak nie jest. Mimo to, reszta ostrożnie odnosiła się do ich damsko – męskiej przyjaźni. O której zresztą większość uważała, że nie ma prawa bytu, bo po prostu nie jest możliwa.

-To ten, wsiadamy – rzucił kilka godzin później Nowakowski, kiedy wracali z rzeszowskiego centrum z wielkimi torbami świątecznych zakupów. – Jeszcze raz przepraszam, że musimy jechać autobusem, ale naprawdę marzyłem by pozbyć się tego samochodu pełnego wspomnień o Olce… - mruknął, kiedy przysiedli z przodu pojazdu na poczwórnym siedzeniu.

-Daj spokój, przecież rozumiem – uśmiechnęła się do niego – Chyba sama nie chciałabym mieć samochodu, który kojarzyłby mi się z taką przeszłością. Na szczęście nie mam takiego problemu.

-Z samochodem, czy z przeszłością? – wypalił, a tamta tylko zmieszana zerknęła przez szybę – Racja, głupie pytanie. Wybacz. – westchnął, drapiąc się gdzieś po policzku.

-Tak w ogóle to chciałam ci pokazać, co kupiłam Grześkowi – odezwała się po chwilowej ciszy i zanurkowała do jednej z toreb – Ale nie podglądaj co mam dla reszty – zamruczała ostrzegawczo i gdy już prawie znalazła to co miała, poleciała mocno do przodu. Nie zdążyła się niczego chwycić, więc runęła jak długa na siedzącego naprzeciw Nowakowskiego. I tak oto stała wtulona w jego szyję, a tamten trzymał ją za pośladki.

-No człowieku, jak jeździsz! – można było usłyszeć oburzenie jakiejś starszej pani, której zakupy rozsypały się po przedniej części autobusu.

A ona dalej stała w tej samej pozycji, co przed chwilą, dopóki pani nie przegoniła jej na miejsce, bo była bliska zdeptania jej „dopiero, co kupionych świeżych i pachnących” mandarynek.

-Przepraszam – mruknęła cicho, kiedy znów zasiadając naprzeciwko, odwróciła się w stronę okna.

-Tak, ja też – szepnął i on, chowając dłonie w kieszeniach kurtki i rozglądając się dookoła z uwagą. Wcześniej jak zwykle zresztą, podrapawszy się po policzku, tym razem lewym. – A... Pokażesz, co temu Grześkowi kupiłaś? – zapytał niepewnie, po chwili, a tamta tylko kiwnęła głową.

Mimo że oboje próbowali coś temu zaradzić, takie skrępowanie trwało aż do końca podróży. Gęsta atmosfera nie zeszła, co zresztą oboje doskonale czuli.

-A Ty nie do domu? – zapytał Igła, kiedy jeszcze na chwilę przystanął z kilkoma chłopakami z drużyny po klubowej wigilii, czyli po spotkaniu przy kawie, herbacie i ciastach upieczonych przez Nowaczyk.

-Nie, czekam na Piotrka, bo coś sztab od niego chciał.

-I Ty w tym nie uczestniczysz?

-No jak widać. Nie wiem, może to jakaś bardziej klubowa sprawa – wzruszyła ramionami – No, ale chyba nie będziecie dotrzymywać mi towarzystwa? Lecieć, żonom pomagać w przygotowaniach do świąt!

-No raczej najpierw czas jechać po prezenty. Georgy idziemy? – zapytał, kiedy ten w końcu znalazł, czego szukał – No, to trzymaj się. I jeszcze raz wesołych świąt.

-Wesołych – uśmiechnęła się na pożegnanie, jeszcze im machając, a potem, gdy na korytarzu została sama wyciągnęła telefon i zerknęła na godzinę. Za drzwiami siedział prawie półgodziny… Westchnęła i oparła się o ścianę. Nie wiedziała ile jeszcze czekała, ale kiedy w końcu usłyszała otwierające się drzwi, odetchnęła.

-No, nareszcie! – wykrzyknęła – Co tak długo? Co się stało?

-Nic – uśmiechnął się, wyciągając zza pleców bukiet kwiatów – Proszę, są dla Ciebie.

-Niby, za co? – w dłoniach trzymała wiązankę i spoglądała na niego podejrzliwie, a ten jedynie na spokojnie szukał swojej czapki, którą zaraz ubrał – Piotrek…

-No sztab przypomniał sobie, że dzisiaj mam urodziny. No i zrobili mi prezent. Kwiaty, dostałem pięć stów tak jakby miesięcznej podwyżki no i chwilę pogadaliśmy… - zaczął opowiadać w drodze, a kiedy spostrzegł, że oddaje mu kwiaty, przerwał monolog – Inga, są dla Ciebie. Niech trochę rozweselą wasz dom.

-A Twój?

-No przecież ja dzisiaj jadę do rodziców – przypomniał jej – Odprowadzam Cię do domu i sam znikam na dworzec.

-No tak – jęknęła z zawodem – Czyli dziś sobie nie posiedzimy?

-No dziś nie bardzo. Chociaż… - zerknął szybko na srebrny zegarek i szybko obliczył – Mam niecałą godzinę, więc półgodziny powinno Ci wystarczyć.

-Wystarczy. – odpowiedziała z uśmiechem.

-No to biegiem, żebym zdążył wypić u ciebie jakąś herbatę – pociągnął ją za rękę, podejmując bieg, a ta ze śmiechem puściła się za nim.

I tak na ulicy można było najpierw usłyszeć głośny śmiech dwójki ludzi, a dopiero potem zobaczyć biegnącą parę, trzymającą się za rękę i przemierzającą rzeszowskie ulice. Kompletnie nie zwracając na nic swojej uwagi. Bo tylko ta druga osoba była ważna...

-Tak właściwie, to… już spóźniłem się na jeden pociąg – odpowiedział na jej wcześniejsze pytanie, o której się zbiera – ale to nie ważne. Ja naprawdę musiałem tu przyjść, bo przy ludziach z klubu nie chciałem Ci tego dawać – zakończył niepewnie i powoli wstając, podążył do przedpokoju, do leżącej na komodzie torby.

Po chwili wrócił z niedużą, całą poklejoną paczuszką.

-Co to jest? – zapytała gdy stanął zaraz przy niej.

-Świąteczny prezent. Taki symboliczny. W sumie nic takiego, ale chciałem, żebyś coś miała ode mnie. Może to głupie, ale… proszę. I przepraszam, że jest tak brzydko zaklejony, ale nigdy nie potrafiłem pakować prezentów – westchnął, kiedy ta zaczęła rozpakowywać paczuszkę.

A gdy udała jej się ta sztuka, po prostu roześmiała się. Bo oto na jej kolanach leżał czarno - siwo - biały  komplet: czapka, szalik i rękawiczki. Zerknęła na Nowakowskiego, a ten stał jakby czekając na jakiś werdykt. Opuścił głowę i wpatrywał się w swoje białe skarpetki.

-Nie podoba ci się, prawda? – zapytał smutno - Rozumiem, przecież sama mówiłaś, że nie nosisz… A ja go kupiłem, bo… - widziała, że to co chce powiedzieć, bardzo wprawia go w zakłopotanie - No bo nie mogłem patrzeć, jak marzniesz. Przecież Rzeszów to najzimniejszy rejon Polski, a ty jeszcze bez czapki i… I nie chciałem, żebyś była chora, a…

-Jest świetny, naprawdę. Bardzo mi się podoba i na pewno będę go nosić, zobaczysz. Skoro się tak o mnie martwisz… - uśmiechnęła się i mocno przytuliła do niego, kiedy wstała od stołu – Dziękuję bardzo.

-Mówisz serio?

-No pewnie. Obiecuję Ci to. Ale, ale… Skoro Ty coś dla mnie miałeś, to… - puściła mu oczko i wyszła z kuchni, kierując swe kroki do swojego pokoju.

-Ale Inga… Ja nie chcę od ciebie żadnych prezentów!

-To nie będzie prezent, poza tym… nie dyskutuj! – odpowiedziała, kiedy już z powrotem znalazła się w kuchni i teraz to ona wyciągała do niego maluteńką paczuszkę – Proszę.

-Inga…

-Piotrek, to nie jest prezent. To miał być amulet, który miałam Ci dać w sylwestra, ale… myślę, że dzisiaj też będzie dobrze. Otwórz. – uśmiechnęła się, widząc jak tamten skupiony rozwiązuje paczuszkę. Nie spuszczała z niego wzroku, dokładnie chciała zobaczyć jego reakcję.

-O Boże. – usłyszała tylko i roześmiała się. Nie wierzył w to, co widział. Jego prezentem okazał się… - Breloczek piłka siatkowa? Jest piękny…

-Ale tam jeszcze coś pisze, przeczytaj. – odwróciła brelok na drugą stronę.

-Najważniejsze to mieć coś, co trzyma nas przy życiu.

Kiwnęła głową. Sama kazała wygrawerować ten tekst. W sumie to były pierwsze słowa, które przyszły jej do głowy, gdy zobaczyła to cudo. Ale nie wiedziała, że tak mu się spodoba. Dalej stał i wpatrywał się w swój prezent, zwłaszcza w te jedno zdanie.

-Zaraz przypinam go do kluczy. To będzie kolejny amulet, tym razem mam nadzieję, że szczęśliwszy – uśmiechnął się do niej, tak jak to on potrafił najpiękniej, po czym pochylił się i szybko ucałował ją w policzek. Nie spodziewała się tego, więc dalej zaskoczona stała na swoim miejscu, a on znów przeszedł do przedpokoju, gdzie znalazłszy swoje klucze, przypiął prezent – Patrz, jak się prezentuje. – zaraz dostojnie podniósł go przed jej oczami, gdy chwilę później doszła do niego.

-Cieszę się, że się podoba. Piotrek...

-Tak?

-Nie, że bym cię wyganiała, ale skoro przed chwilą mówiłeś, że już spóźniłeś się na jeden pociąg, to, o której masz następny? – zapytała niepewnie.

-O matko, mój pociąg! – zawołał, zerkając szybko na zegarek – Następny mam za... godzinę. Więc chyba muszę się już zbierać, co? – mruknęła tylko w odpowiedzi. – Okej... no to chyba czas się pożegnać.

-Będę tęsknić – powiedziała smutno i mocno wtuliła się w siatkarza.

-To tylko parę dni. Przecież widzimy się dwudziestego siódmego na treningu. – ucałował ją w czoło – No to maleństwo, trzymaj się. Wesołych świąt i odpocznij sobie od nas wszystkich.

-Odpocznę. – zgodziła się – Tobie też wesołych świąt. I... Jeszcze raz wszystkiego najlepszego.

Po raz kolejny dzisiaj uśmiechnął się do niej i zaczął się ubierać. Najpierw założył ciepłe zimowe buty. Potem nałożył na krótką czarną bluzkę szarawą koszulę, którą szybko zapiął, a następnie ubrał kremowy sweter, a na to wszystko zarzucił ciemną, zimową kurtkę. Z kieszeni wyciągnął jeszcze grubą czapkę i rękawice. Obserwowała jak się ubierał, a potem jak dokładnie sprawdzał czy wszystko ma, wyliczając rzeczy na palcach.

-Okej, mam wszystko. Lecę, bo zaraz się zagrzeję. – ucałował ją jeszcze raz, tym razem we włosy i przekręcił zamek w drzwiach, by je otworzyć.

-Piotruś... Zadzwoń jak dojedziesz, dobrze? – zapytała, gdy znajdował się już na korytarzu. A tamten tylko kiwnął głową – To będę czekać.

-Pa Inguś – pomachał jej jeszcze i już zbiegał ze schodów z czwartego piętra. Zaraz też usłyszała dźwięk zatrzaskiwania się za nim wejściowych drzwi od klatki, więc zamknęła i swoje, frontowe po czym szybko podeszła do kuchennego okna, które wychodziło na ulicę od strony wejścia do klatki. Odsunęła krótką firankę. Chciała jeszcze odprowadzić wzrokiem Nowakowskiego, który po zejściu z paru schodków skierował się w prawo. A kiedy już znikł z jej pola widzenia, zawiesiła wzrok w przestrzeni.

Lubiła sobie czasem tak po prostu poobserwować otoczenie zza szyby. Uśmiechnęła się widząc spacerujące z mamami malutkie dzieci. Przed oczami przewinęła się jej także jakaś para staruszków, którzy wciąż, mimo upływu lat, trzymali się za ręce.

To były naprawdę piękne obrazki, ale nie tylko je można było zauważyć. Bo oto, naprzeciwko jej klatki, na chodniku na przeciwnej stronie ulicy stała jakaś postać. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że była cała ubrana w ciemne ubrania. No i wyraźnie wpatrywała się w okna z jej mieszkania. Przełknęła ślinę, gdy zobaczyła jak ten ktoś wyciąga komórkę i do kogoś dzwoni, a potem kieruje się w stronę, którą obrał Piotrek. Szybko zasunęła firankę i wybrała numer siatkarza.

-Już się za mną stęskniłaś? – usłyszała jego roześmiany głos.

-Nie, po prostu... – westchnęła i nabrała dużo powietrza w usta – Przed chwilą wyglądałam przez okno, no tym w kuchni. I naprzeciw klatki stał ktoś zakapturzony. Wykonał jakiś telefon i poszedł w Twoją stronę. Uważaj na siebie, dobra?

-Uhum... – mruknął tylko tamten i usłyszała jakiś świst, tak jakby tamten szybko się rozglądał – Dzięki za ostrzeżenie, będę uważał.

-Piotrek, przepraszam – wyszeptała tylko, ale tamten tylko zaczął ją uspokajać. Wciąż twierdził, że przecież siedzą w tym razem...

-No halo? – wyjęczała do telefonu, nawet nie uchylając zamkniętych powiek.

-Obudziłem cię? – usłyszała niepewny głos Nowakowskiego – Przepraszam, ale prosiłaś bym zadzwonił i...

-Nie szkodzi, no przecież prosiłam. No, ale... już jesteś u siebie tak? – ziewnęła do słuchawki.

-Tak, właśnie siedzę w swoim pokoju i zaraz idę spać.

-To dobrze. A właściwie, która jest godzina?

-Po północy.

-Co? – wymruczała – Tyle czasu jechałeś?

-No przecież to prawie 300km. A przecież nie mam bezpośredniego połączenia. Musiałem się przesiąść Stalowej Woli, w Lublinie, no i w Warszawie Wschodniej. A dopiero potem do domu. Jeszcze uciekł mi PKS i musiałem czekać...

-O Jezu, dlaczego mi nie powiedziałeś? Przecież puściłabym Cię na ten wcześniejszy. Rodzice bardzo źli byli?

-Mama tylko pretensje miała, że późno jestem. Miałem być koło dwudziestej, no ale... Wytłumaczyłem, że zatrzymały mnie ważne sprawy – przed oczami widziała, jak uśmiecha się, gdy to mówi. – Więc spokojnie, wszystko dobrze.

-No to dobrze. – odpowiedziała, a ten roześmiał się. No tak... Dziwnie to musiało zabrzmieć, ale niech się nie dziwi skoro dzwoni do niej o tej porze. O co sama prosiła, zresztą. – To dobranoc?

-Dobranoc. Do usłyszenia. - usłyszała ostatnie trzy słowa po czym rozłączyła się i włożyła telefon pod poduszkę, przekręcając się na drugą stronę. Teraz w końcu mogła spać spokojnie. Był w domu, w swoim pokoju i właśnie kładł się spać. Był bezpieczny, nic mu nie groziło, o nic nie musiał się martwić. Był daleko od tego wszystkiego. I wiedziała, że wyjdzie mu to na dobre.